Brzeziński Jerzy
współpracownik Biura Informacyjnego KPN w Oslo, pełniący rolę
kuriera między Oslo a Warszawą.
Brzostek Tadeusz
od 1979 na emigracji. Właściciel restauracji w Paryżu.
Przedstawiciel KPN we Francji. W drugiej połowie lat 80. -
szef sekcji wydzielonej w ramach Biura Zagranicznego KPN
w Paryżu.
Dembski Władysław
przedstawiciel KPN w Australii.
Fryga Ryszard
zob.
Obszar XI,
działacze.
Gauza Władysław
wyemigrował z PRL do Szwecji w 1973 lub 1974. Osiadł w Oslo.
W1976 był jednym z założycieli NKPK, które od 1977 wspierało
(finansowo, materiałowo i propagandowo) ROPCiO a Gauza
utrzymywał stały kontakt listowny z Leszkiem Moczulskim. W 1979
Gauza został przedstawicielem KPN w Norwegii i przez pewien czas
koordynował działalność podobnych placówek na Zachodzie. W
wyniku konfliktu z Maciejem Pstrąg-Bieleńskim (przedstawicielem
KPN w RFN) Gauza zawiesił jednak współpracę z KPN. W l. 1980-81
w ramach organizacji „Solidaritet Norge – Polen” wysyłał do PRL
sprzęt drukarski (ponad 60 maszyn drukarskich) zastrzegając
jednak, aby pomoc nie trafiała do KPN. Wspomnienia.
Gładkowski Romuald
przedstawiciel KPN w Kanadzie (Toronto).
Hanff Konstanty Zygfryd/
Konstantin Siegfried (1926-2000)
w l. 1944-1945 żołnierz Wehrmachtu; trafił do niewoli sowieckiej
i w 1948 został przekazany do Polski (urodził się w
Częstochowie). Od 1956 współpracował z SB jako TW "Karski". W
1969 wyjechał do USA (przejściowo wrócił do Polski i wyjechał
ponownie), gdzie w 1976 założył organizację Free Polnad (Wolna
Polska), która wydawała pismo pod tym samym tytułem. Występował
w USA jako "podsekretarz stanu rządu RP na uchodźstwie"
(chodziło o tzw. "rząd Sokolnickiego"). W 1979 nawiązał kontakt
z przedstawicielami KPN w Europie (Pstrąg-Bieleńskim, Klebanem,
Gauzą i Strzyżewskim), po czym podawał się za przedstawiciela
KPN zagranicą, co zostało później zdementowane przez
Moczulskiego. W 1983 nawiązał kontakt z Solidarnością Walczącą,
wspierając przez kilka lat finansowo i rzeczowo (sprzęt
techniczny) jej działalność w kraju.
Kleban Jerzy
wyemigrował z PRL do Szwecji w 1978. W l. 1978 (?)-1982 był
redaktorem naczelnym polonijnego miesięcznika "Wiadomości
Polskie. Organ Rady Uchodźstwa Polskiego w Szwecji", wydawanego
w l. 1959-1988 w Sztokholmie. Został przedstawicielem KPN w
Szwecji.
Morelewski Jan
wspierał działalność KPN w USA.
Mroczkowski Jerzy
wyemigrował z Polski w okresie 1968/69. Był redaktor naczelnym
tygodnika "Czas" wydawanego w języku polskim w Winnipeg (Kanada),
ale kolportowanego także w USA, Australii i Europie Zachodniej.
W 1979 "Czas" opublikował "Rewolucję bez rewolucji" oraz
wypowiedź Moczulskiego do II Światowego Zjazdu Jedności z
Walczącym Krajem i zaczął pełnić rolę pisma KPN za granicą.
Mroczkowski założył także punkt KPN w Winnipeg. Należał do organizacji
Free
Poland, .
Orłowski Marian
przedstawiciel KPN w USA. Około roku 1980 skonfliktował się z
Maciejem Pstrąg-Bieleńskim w związku z czym ten podporządkował go
Henrykowi Szusterowi.
Pióro Józef
podawał się za
przedstawiciel KPN w USA, jednak Leszek Moczulski w trakcie
pobytu w Ameryce wiosną 1987 roku zaprzeczył, aby to była prawda.
Prawdopodobnie został mianowany przedstawicielem KPN przez kogoś, kto
nie mial do tego uprawnień (Hanff?). W trakcie wykładu Leszka
Moczulskiego w Nowym Yoprku w 1987 roku Pióro wraz z żoną usiłowali
zakłócić imprezę.
Pruszyński Aleksander (ur. 1934)
syn Ksawerego Pruszyńskiego. Opuścił Polskę w 1970 i osiadł w
Kanadzie. Był korespondentem pism polonijnych, m.in.
tygodnika "Czas".
Aktywnie działał w punkcie KPN w Edmonton (Kanada). Często
nawiązywał kontakt telefoniczny z mieszkaniem Moczulskich w
Warszawie i publikował w prasie telefoniczne rozmowy z Leszkiem
Moczulskim (po jego aresztowaniu - z Marią Moczulską). Wspierał
finansowo działalność KPN w kraju.
Pstrąg-Bieleński Maciej (ur. 1951)
etnograf. W 1979 (przed powstaniem KPN) wyemigrował do RFN.
Osiadł w Kolonii. Został przedstawicielem KPN w RFN, ale dążył
do skoordynowania całej działalności zagranicznej KPN, co szybko
doprowadziło do jego konfliktu z działającym już wcześniej w
Skandynawii Władysławem Gauzą i Tomaszem Strzyżewskim, w wyniku
czego dwaj ostatni wycofali się z działalności na rzecz KPN. W 1981
Pstrąg-Bieleński został uznany za jedynego przedstawiciela KPN
zagranicą. W 1984, po rozłamie w KPN, odszedł do PPN. W drugiej
połowie lat 80. organizował "stowarzyszenie nurtu
niepodległościowego" w USA (Stowarzyszenia nn zachowywały
odrębność organizacyjną, ale z racji wspólnoty ideowej i
popierania programu politycznego KPN wspierały działalność KPN
zagranicą). Jak wynika
z ujawnionych dokumentów wywiadu PRL w sierpniu 1980
Pstrąg-Bieleński został zarejestrowany przez Departament I MSW
jako Kontakt Informacyjny "Wzdręga", gdyż "podjął nieświadomą
współpracę" z Andrzejem Madejczykiem, który działał „pod flagą”
BND (Federalnej Służby Wywiadowczej RFN), a w rzeczywistości był
funkcjonariuszem SB o pseudonimie "Lakar".
Radłowski Jerzy
przedstawiciel KPN w Hiszpanii na czas trwania Konferencji
Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie w 1980 w Madrycie.
Strzyżewski Tomasz (ur. 1945)
przez 18 miesięcy był pracownikiem Głównego Urzędu Kontroli
Prasy, Publikacji i Widowisk w Krakowie. W 1977 uciekł z PRL,
wywożąc za granicę dokumenty cenzury, które następnie wydał w
Szwecji pn. "Czarna Księga Cenzury PRL". Od 1978 współpracował z
Norweskim Komitetem Pomocy dla Kraju w Oslo. W 1979 został
przedstawicielem KPN w Szwecji (Lund). Utrzymywał stały kontakt
telefoniczny z Moczulskim oraz przekazywał informacje dot. KPN
na Zachód (m.in. do NKPK w Oslo oraz do RWE). Po konflikcie
Gauzy i Strzyżewskiego z Maciejem Pstrąg-Bieleńskim i Klebanem w
1981 Strzyżewski zaprzestał współpracy z KPN.
Wspomnienia.
Szuster Henryk
przedstawiciel KPN w USA. W drugiej połowie lat 80. organizował
"stowarzyszenie nurtu niepodległościowego" w USA (Stowarzyszenia
nn zachowywały odrębność organizacyjną, ale z racji wspólnoty
ideowej i popierania programu politycznego KPN wspierały
działalność KPN zagranicą).
Wilk Franciszek (1914-1990)
prezes emigracyjnego PSL, które wchodziło w skład rządu RP na
wychodźstwie i przedstawiciel KPN w Wielkiej Brytanii.
Źródła:
-
Internetowa Encyklopedia Emigracji;
-
Reniak Marian (współpraca: Pudysz Zbigniew, Zalewski Tadeusz), KPN, kulisy, fakty, dokumenty; Warszawa 1982.
-
Solidarność, Zachód i węże. Służba Bezpieczeństwa wobec emigracyjnych struktur Solidarności 1981-1989, wstęp, wybór i opracowanie Patryk Pleskot, Warszawa 2011.
-
Wołk Grzegorz, Konfederacja Polski Niepodległej – geneza i działalność do wprowadzenia stanu wojennego [w:] Opozycja demokratyczna w PRl w latach 1976–1981 (pod redakcją Wojciecha Polaka, Jakuba Kufla, Przemysława Ruchlewskiego), Gdańska 2012.
-
Wójtowicz Norbert, Współpraca „Grupy Logistycznego Wsparcia Podziemia” w Stuttgarcie z opozycją niepodległościową w Polsce (1983–1989), Przegląd Polsko-Polonijny, Półrocznik Nr 4, zeszyt 1, Gorzów Wielkopolski, 2012.
-
IPN BU 0141/3/12, Akta Kontrolne śledztwa L. Moczulski i inni.