W październiku 1987 podpisano porozumienie o współpracy między Okręgiem Rzeszowsko-Przemyskim KPN a Regionalną Komisją Wykonawczą "S" Regionu Rzeszowskiego, ale współpraca nie przyniosła większych rezultatów.

W kwietniu 1988 Mazurkiewicz podpisał porozumienie z rzeszowskim oddziałem SW dotyczące współpracy w zakresie wspólnego wydawania i kolportażu ulotek. Wspólnie wydano apel o udział we mszy św. w rzeszowskiej farze 3 Maja, w wiecu na rzecz uwolnienia Kornela Morawieckiego, oraz wezwanie do bojkotu wyborów samorządowych w czerwcu 1988.

Udana współpraca KPN z SW spowodowała, że w sierpniu 1988 obie struktury, wspólnie z Rzeszowskim Komitetem Oporu Rolników oraz "S" Ziemi Jarosławskiej utworzyli Lokalny Parlament Ugrupowań Niezależnych Ziemi Rzeszowskiej. Po kilku miesiącach, wskutek działań SB LPUNZR zaniechał działalności.

W 1988 Andrzej Zapałowski, student historii krakowskiej WSP, który w Krakowie zetknął się z KPN, utworzył młodzieżowe grupy konfederackie w Przeworsku i Przemyślu, które początkowo były powiązane z Obszarem krakowskim, ale następnie połączyły się z grupą Mazurkiewicza w Jarosławiu.

Dzieło budowy Obszaru Rzeszowsko-Przemyskiego zwieńczyło powstanie pisma "Pobudka", które zaczęło się ukazywać od końca 1988.

Pod koniec 1988 delegaci obszarów: lubelskiego, rzeszowsko-przemyskiego oraz białostockiego przyjęli wspólne stanowisko przed III kongresem KPN, który rozpoczął się 4 lutego 1989. Dotyczyło ono kwestii programowych (m.in. postulaty ograniczenia wpływu państwa na gospodarkę i rozwijania drobnej przedsiębiorczości).

W marcu 1989 zmniejszono liczbę obszarów KPN z 12 do 6 i Obszar Rzeszowsko-Przemyski został zlikwidowany, a utworzony w jego miejsce okręg podporządkowano obszarowi w Lublinie. Podporządkowanie Okręgu Rzeszowsko-Przemyskiego Lublinowi (a nie Krakowowi) było konsekwencją dobrych osobistych relacji między szefami struktur w tych ośrodkach: Wójcikiem i Mazurkiewiczem.

W wyborach kontraktowych KPN nie wystawiła kandydatów na omawianym terenie. Weszła w skład Komitetu Obywatelskiego "S" i poparła jego kandydatów.

Od maja 1989 powstawały nowe komórki KPN w Polsce południowo-wschodniej: w Mielcu (Ryszard Skóra), w Rzeszowie (Dariusz Baran i Krzysztof Woźniak), w Krośnie (Tomasz Niepokój) oraz w Tarnobrzegu (Tadeusz Mika). Struktury w Mielcu i Krośnie podlegały pod Obszar w Krakowie. Rejon w Mielcu od końca 1989 r. wydawał własne pismo „Przegląd”. Do KPN wrócili niektórzy dawni działacze (m.in. Buksiński).
                                        
23 stycznia 1990 w Mielcu tamtejsza KPN wspólnie z FMW oraz KO doprowadziła do podpisania porozumienia w sprawie przekazania na cele publiczne budynku tamtejszej PZPR.
26 stycznia, po kilkugodzinnej okupacji budynku KW PZPR w Przemyślu (którą kierował Zapałowski) również tamtejsza siedziba PZPR została przekazana na cele społeczne.
Natomiast podjęta w tym dniu próba okupacji KW PZPR w Rzeszowie, (Federacja Anarchistyczna przy wsparciu KPN, NZS i Ruchu WiP) nie powiodła się, wskutek zdecydowanej postawy sił porządkowych i braku poparcia dla tej inicjatywy ze strony rzeszowskiej "S".

W wyborach parlamentarnych 1991 parlamentarzystami z ramienia KPN na omawianym obszarze zostali (obaj wybrani w najsilniejszym ośrodku konfederackim na tym terenie - w Przemyślu): Andrzej Mazurkiewicz - poseł oraz Stanisław Kostka - senator. Ponadto w Rzeszowie posłem został wybrany Zygmunt Łenyk - działacz krakowskiej KPN.