powstało w 1989 przy łódzkim KiK jako alternatywa dla Wojewódzkiego Komitetu Obywatelskiego (WKO), któremu zarzucano brak pluralizmu. Do 1994 było to luźne porozumienie, którego uczestnikami były organizacje, a nie osoby fizyczne. Początkowo było to 17 podmiotów, w tym lokalna KPN, NZS, NSZZ "S" RI, RMP, Polska Partia Zielonych. Od 1990 dominującą rolę w ŁPO odgrywało ZChN. W wyborach kontraktowych w 1989 ŁPO i WKO wystawiły wspólnych kandydatów, co umożliwiło ŁPO wprowadzenie do Sejmu dwóch posłów (Andrzeja Kerna i Stefana Niesiołowskiego) oraz jednego do Senatu (Jerzego Dietla). W wyborach samorządowych w 1990 kandydaci ŁPO startując samodzielnie odnieśli sukces - zdobyli 40% mandatów. Prezydentem Łodzi został wówczas Grzegorz Pałka z ZChN a przewodniczącym rady miasta - Andrzej Ostoja-Owsiany z KPN. ŁPO obsadziło także fotel szefa łódzkiej telewizji (Marek Markiewicz). W wyborach prezydenckich 1990 ŁPO popierało Lecha Wałęsę a WKO - Tadeusza Mazowieckiego. Od 1994 ŁPO funkcjonuje jako stowarzyszenie.

Źródła: 

• Czyżewski Andrzej, Przyczynek do dziejów Konfederacji Polski Niepodległej w Łodzi w latach 1979-1989, [w:] Konfederacja Polski Niepodległej na drodze do wolności, red. Michał Wenklar, Kraków 2011.

• Historia Łódzkiego Porozumienia Obywatelskiego, strona internetowa [dostęp 5.11.2015]. 

• Internetowa Encyklopedia Solidarności.

• Próchniak Leszek, NSZZ "Solidarność" Ziemia Łódzka [w:] NSZZ "Solidarność" 1980-1989, red. Łukasz Kamiński, Grzegorz Waligóra, Warszawa 2010.